Van Melide in drie dagen naar Santiago

Zaterdag 12 april
Na het ontbijt rijd Maarten me naar terug naar het startpunt in Melida. Bij de Auberge de Pellegrino beginnen Baldy en ik samen aan het vervolg van de tocht. Het is stil in het dorpje en ik ben na een kwartier al de route kwijt. We lopen terug naar het centrum en dan zien we de pijlen weer. Ik kijk nog of er ergens een herberg open is om een extra stempel de krijgen, maar degenen die ik zie zijn al om 8 uur dicht.
We lopen het een bospad op als twee Duitse meisje me vragen waar ik vandaan kom. Een van de meisjes is helemaal enthousiast over Baldy. Ze vragen naar onze ervaringen. Ik verteld dat het wandelen uitstekend gaat, maar de overnachtingen en het eten lastig. Zij mag immers nergens binnen. Daarom is het handig dat we de auto als backup hebben en Baldy daar graag in ligt, zodat wij dan kunnen eten. In de hotels is ze bij ons op de kamer. De hotels heeft maarten allemaal via internet geselecteerd op hond toegankelijkheid.
Meestal zijn de mensen best aardig voor Baldy, maar dan blijkt dat ze vaak zelf een hond hebben. Echter in Spanje vind men in algemeen de hond een dier is dat buiten aan de ketting hoort te waken. En ja Baldy is echt meer een huishond.
De meisjes vertellen dat ze studeren aan de universiteit in Spanje. Een jaar in het buitenland in het kader van uitwisseling. De een studeert rechten en de ander wil gewoon lerares worden. De rechtenstudent vertelt over haar ambitieuze plannen om aan de ambassade te gaan werken, waardoor je veel in het buitenland kunt zijn. Maar ze wil ook een gezin, maar weer niet dat de kinderen iedere 3 jaar naar een ander land (en dus school) moeten. Tja het leven is keuzes maken. Daar weet ik wel wat van , maar ik laat dat lekker aan haar zelf over om het te ontdekken.
De lerares in wording is een aardige leuke meid, die steeds met Baldy speelt.
We keuvelen en de weg vordert. We komen langs een stalletje waar je spullen kunt pakken en drinken en zelf mag betalen. Leuk met diverse zelfgemaakte spullen.
(Zie foto)
We lopen door een bos naar beneden en daarna moeten we weer gaan klimmen. Ik merk dat het tempo mij te laag is en ga weer in eigen ritme klimmen. Ik zwaai naar ze en zeg dat ik ze wel weer zal tegenkomen. Alleen verder lopen vind ik inderdaad plezieriger omdat het dan stiller is en ik rustig kan nadenken over wat ik meemaak en wat ik wil doen. Gek eigenlijk ik heb altijd graag in gezelschap verkeerd, in teams gewerkt, maar hier vind ik juist de eenzaamheid of het alleen zijn echt heerlijk.
Mijn wandeltempo is weer omhoog gegaan en alles loopt weer lekker. Regelmatig sta ik even stil om uit te puffen en naar de omgeving te kijken. We lopen weer door een eucalyptus bos en kruisen de autoweg via een oude brug. Ik haal een enkele pelgrim in die met zware bepakking de heuvel opklimt. We groeten vriendelijk en gaan allengs in ons eigen tempo verder.
Ik geniet van de wandeling en loop allengs met een behoorlijke klim Arzua in.
Het laatste stuk is langs de weg en dus moet Baldy aan de riem. We lopen nog een heel stuk en eindelijk zijn we in het centrum van Arzua. Het plein waar ik maarten ontmoet staat vol met vele goed geklede mensen. We zoeken een klein cafeetje aan de rand en zijn getuige van een spaanse bruiloft waarbij alle gasten zicht op het plein verzamelen en met auto’s de belangrijkste gasten komen die ook gefilmd worden. Leuk om even getuige te zijn.
Er staat een frisse wind en ik ben best moe van de vele hellingen, maar ik wil nog minimaal een uur of twee doorlopen. Het is alleen moeilijk om weer een plek te vinden waar we elkaar kunnen treffen. Het pelgrimspad loopt echt door de natuur en vaak op meer afstand van de reguliere weg dan op de kaart lijkt.
We spreken af elkaar te treffen in Calle, dat volgens het boekje aan de grote weg ligt. Ik wandel met Baldy weer een fikse heuvel op en door kleine dorpjes van drie of vier huizen. We lopen langs een biologische boerderij van Duitsers (helaas zijn ze niet thuis anders hadden we wat rondgekeken). Ook ontmoeten we weer de twee Vietnamese studenten die we een op de weg vanuit Sarria ook ontmoet hebben. Ze herkennen Baldy die ook hun kwispelend enthousiast begroet. We praten even met elkaar en ze vertellen dat ze vandaag net als ik de 25 kilometer willen halen en dan een stoppen. Ik weet inmiddels dat ik mijn eigen tempo moet blijven houden anders wordt ik veel te moe. De temperatuur stijgt weer behoorlijk en ik besluit in Calle bij een Bar even te pauzeren en wat te drinken. Er zijn veel “bekenden”. De Brazilianen zijn er en bij hen een New Yorkse vrouw die Baldy knuffelt. Ze mist haar eigen hond en zegt dat Baldy wel de gelukkigste hond van de wereld moet zijn dat ze mag meelopen. Het is gezellig, zeker als even later ook nog de Vietnamezen het terras oplopen.
Plotseling komt een blauwe auto het pad opgereden en tot mijn verbazing zie ik dat het Maarten is. Hij heeft zich rotgezocht naar Calle, maar niets gevonden. Hij was deze weg zomaar ingeslagen omdat er wat huizen stonden en hij wilde kijken of er een naambordje was.
Enfin we hebben elkaar per ongeluk gevonden en ik besluit om te stoppen voor vandaag. Morgen is nog het restant van ca 35 kilometer en dat is prima. We rijden naar Palas de Rei en ik heb die middag tijd voor wat wassen en verslagen bijwerken.

Zondag 13 april.
We hebben gisteravond heerlijk gegeten in het hotel en van de hoteleigenaar nog zelfgemaakte kaas gekregen die we een avond eerder zo lekker vonden. Ze helpen ons zelfs met ingevroren water om de boel koel te houden. Het zijn echt hele aardige mensen in het hotel. Op zondag zijn ze speciaal voor ons eerder gekomen zodat wij vroeg weg kunnen en ik vroeg en in de koelte de wandeling kan hervatten.
De spullen zijn al in de auto en rond 7.30 vertrekken we naar de Bar in Calzone waar we gisteren gestopt zijn. Om ca 8.00 uur beginnen we weer met lopen. We lopen weer heuvels op en af en we lopen ook over echte oude delen van de camino. Dit zijn de paden waar Baldy van houdt. Echte Keien en vaak in de lagere delen deels ondergelopen. Daarin kan ze heerlijk haar poten koelen. (zie foto’s).
Ook komen we langs de 25 km paal en ik maak een foto van Baldy. Achter me zie ik de twee Duitse meisjes weer lopen. Ik zwaai en vervolg mijn pad. Ik maak nog een klein incident mee als een mountainbiker me wil inhalen en zijn evenwicht verliest en met een voet in het water valt. Baldy krijgt van een pelgrims de schuld, maar ze was meters vooruit. God zij dank was de mountainbiker sportief en gaf duidelijk aan dat het zijn eigenschuld was. Toch wat opgelaten doe ik Baldy weer een tijdje aan de lijn. De paden voor mountainbikes zijn meestal de gewone weg dus verwacht ik ze soms niet midden in het bod of op een stenen pad.
We zetten er weer vaart in en we lopen over een oude stenen brug. Daarna stijgt de weg weer en loopt door een klein dorp heen. Er zijn weer blaffende honden, maar dit keer zijn ze groot, maar ook aardig en laten ons na wat besnuffelen gewoon gaan. Ik ben langzaam maar zeker echt van enige angst voor honden af.
Ik geniet van de wandeling, we lopen door een pad waar ons een gesproken welkom wordt toegesproken met muziek (wellicht getriggerd door een bewegingsdetector) en dan loop langs Santa Irene waar ik in de bar weer een stempel haal terwijl Baldy braaf buiten wacht. We lopen verder door een bos en achterlangs een industrieterrein allengs Arca in. Ik haal een stempel bij een cafe en volg braaf de gele pijlen weer door een Bos. Ik snap niet dat ik niet het dorp inloop. Na een 20 minuten bel ik Maarten en blijk ik al voorbij Arca te zijn gelopen. Ik loop nog een stuk nog een stuk door totdat ik weer de weg zie. Ik loop van het pelgrimspad af richting de weg. Een aantal Koeien vind ons interessant en komt in een draf op ons af. Er is maar een draad langs de wei en Baldy vind het helemaal niets. De koeien beginnen nu dreigens naast ons te lopen (verbeeld ik me) en Baldy trekt fiks want ze is bang. Omdat ik nog een flink stuk moet besluit ik dwars door een andere wei een kortere weg te nemen en weg van de koeien. De wei waar we doorheen lopen is vol hoog gras en ik kan niet altijd zien war ik loop. Dat resulteert ook in een fikse glij partij waarbij ik in de modder beland. Nou ja ook weer meegemaakt en vuile handen en modder broek kunnen we wassen. We bereiken glibberende de weg en gaan wachten bij een bushokje. Ik stamp provisorisch de modder van mijn schoenen en broek, Baldy heeft alles al afgeschud en ziet er bijzonder netjes uit, in tegenstelling tot mij.
Het blauwe bushokje is een herkenbaar punt voor Maarten. Die haalt me na een telefonische overleg op en samen gaan we lunchen in Arca ( =Pedrouzo).We kopen twee broodjes (een met omelet en een met serrano Ham) weer voor heel weinig geld en twee koppen koffie. Na drie kwartier brengt Maarten me weer naar het Camino pad en hervat ik de weg. Het begint meteen met een keienpad dat stijl omhoog gaat en vervolgens lopen we weer door bebossing richting de luchthaven. We lopen parrallel aan de landingsbaan. Aan het einde staat een grote stellage met veel verlichting en terwijl we daar langs lopen is er een vliegtuig bezig om te gaan starten. Wat een oorverdovend lawaai, na al die dagen alleen maar rust, vogelfluiten en ruisen van water.
Enfin het is na een paar minuten weer weg en ver vervolgen de weg. We lopen tussen de landingsbaan links en recht een drukke autoweg in. Het pad is deels lager zodat het geluid van de weg niet meer stoort. Er loopt ook weer een beek en Baldy kan er weer in duiken. De temperatuur is inmiddels aardig opgelopen en ik ben blij dat ik wat schaduw heb en een reserve fles met water. Als we na een oversteek van de oprit naar een weg onder de autoweg worden geleid brand de zon weer behoorlijk. Ik loop een dorp in en haal een stempel en koop een fles gekoeld water. Heerlijk. De eigenaresse ziet de hond en geeft me aan dat er verderop een beek is waar de hond kan drinken.
Die vinden we inderdaad terwijl we weer een steile weg oplopen. Terwijl Baldy haar poten koelt drink ik het gekoelde water. Daarna lopen we weer de weg omhoog. Pfff best zwaar in de brandende zon. De weg vervolgt daarna licht dalend en we bereiken een oude kerk (waar vroeger de pelgrims zich wasten alvorens naar Santiago te gaan). De kerk is dicht, maar er is een pleintje met diverse cafés. Het is in ieder geval Lavacolla, daar moet ergens ons laatste hotel zijn. IK ga op een muurtje zitten en bel Maarten. Die komt na enkele ogenblikken en we drinken iets koels op het terras. Het hotel blijkt vlakbij te zijn. We rijden daar naartoe en ik fris me even op. De kamer is prima, alleen internet werkt niet goed in de hotelkamer. We besluiten te genieten van het mooie weer (inmiddels 27 graden) en we gaan samen op het terras buiten zitten, drinken een heerlijk glas rode spaanse wijn (uit Bierzo) en ik werk mijn mail en mijn verslagen bij. En Baldy ligt uitgestrekt uit te rusten in de schaduw.
Het avondeten in het hotel wordt voor ons geserveerd op het overdekte terras. Het is traditioneel Spaans en het is prima.
We gaan op tijd naar de kamer, ik neem nog een bad want dat is pure luxe voor mijn vermoeide spieren. IK slaap daarna als een roos.
Maandag 14 april.
Na een goed nacht kan ik op maandag geheel uitgerust de laatste 11 kilometers oppakken. We lopen naar het dorpje en vanaf het peiltje vind ik al weer snel de gele pijlen. De weg is in het begin nog helemaal door de natuur. Ik loop in rap tempo, haal weer diverse pelgrims in en ook een schoolklas die ik al vanaf Sarria diverse keren gepasseerd ben. Zij zijn kennelijk heel vroeg vertrokken vandaag. Ik nou ja Baldy wordt als pelgrimshond natuurlijk herkend. Baldy wordt regelmatig aangehaald en ze kwispelt enthousiast voor alle aandacht. Langs het pad komen nu regelmatig huizen en uiteindelijk kom ik op de Monto do Gozo. Ik ga toch de berg volledig op om ook het uitzicht te bewonderen. Vanaf deze plek kun je over Santiago heen kijken. Er zijn diverse pelgrims, maar geen bekende gezichten. Ik maak ook wat foto’s en vervolg de weg. Het wordt al snel een met stadse omgeving. Het hele pad bevat naast de pijlen nu ook regelmatig de gestileerde camino schelp in een tegel waardoor de route goed te volgen is.
Na twee uur bereik ik de oude stad en de porto do Camino. Hier begint echt het oude stadsdeel waar ook geen verkeer meer is. Ik loop de helling omhoog en tref Maarten lezend voor de Kerk Santa Maria do camino.
Samen lopen we verder door de oude stad en wandelen (want er is nu zoveel te zien dat het rappe tempo weg is) naar de Praza do Obradoiro, het plein voor de Kathedraal. We lopen de trappen op en kijken naar het uitzicht. De kerk is aan de voorkant dicht en alleen via de zijkanten toegankelijk. Ik ga eerst naar de Casa del Dean, het bureau voor pelgrims. Daar worden de stempels gecontroleerd en krijg ik mijn certificaat. De dame achter het bureau is vriendelijk en moet lachen omdat ik ook Baldys naam in mijn boekje heb staan. Het zit erop. Ik heb twee keer de limiet gelopen (min is 100 km) en toch…. Had ik liefst alle 750 kilometer willen lopen. Maar ik heb veel geleerd, he genoten van de natuur en de rust en ook van noord Spanje van de vriendelijkheid van de Spanjaarden en van hun bierse maar heerlijke eten.
Ik ga naar buiten, maarten maakt nog foto’s op de trappen en rond 12.00 ga ik de kathedraal in om aan te sluiten in de rij om de heilige Jacobus te omarmen. Terwijl een kerkdienst in het Spaans wordt gehouden loop ik achter het altaar langs en zie de vele gouden (of vergulde) ornamenten. Jacobus streel ik over zijn achterhoofd en ik bedankt hem voor de tocht en alles wat me is overkomen.
Ik ga aan een zijkant staan en volg een deel van de mis, steek een paar kaarsen aan (voor mijn kinderen en mijn vrienden zodat zij ook zoveel levensgeluk mogen ondervinden als ik in de laatste 9 dagen) en daarna ga ik weer naar buiten.
We wandelen verder door Santiago en bewonderen de oude gebouwen en lunchen samen (een verzameling vis en andere tapas gerechten (inktvis, mosselen, kokkels, Spaanse kroketten, omelet etc). Ik zoek nog een leuke herinnering, maar kan niet echt iets vinden. Nou ja wat ik in mijn hoofd heb zitten kan niemand me meer afnemen en dat is het allerbelangrijkste. Het wandelen heeft me fit gemaakt, ik heb totaal geen last meer van mijn rug en ik ben tevreden. Meer kan niet gevraagd worden.
Zou ik het nog een keer willen doen. Ja zeker maar dan echt meer kilometers. Ik kan het iedereen aanraden. Een camino lopen is een uitdaging, helend, rustgevend en brengt je weer dicht bij jezelf en de natuur. Echt een aanrader.